Hoi allemaal,
Ik weet dat sommigen van jullie met hetzelfde dilemma zitten (of zaten)...hier ons verhaal...
Ik heb een hondje (hond) met veel pijn. Al jaren. Ik heb haar 7 jaar geleden uit het asiel gehaald en ze liep meteen al slecht. Eerst dachten we dat het kwam omdat de vorige eigenaar gewoon te weinig met haar gelopen had (ze was toen ongeveer 7 maanden). Maar ze bleef moeilijk lopen. Na veel geleur bij dierenartsen en twee maal de faculteit in Utrecht kwamen we er uiteindelijk achter dat ze een lumbosacraalstenose had. Ze is toen geopereerd en ze knapte meteen op. De pijn van de wond was voor haar "niets", dus het kostte de grootste moeite om haar de 6 maanden verplicht rustig te houden. Een tijdje ging het goed, maar toen weer slechter (na ongeveer anderhalf jaar).
Pijnstillers geprobeerd, dan ging het weer wat beter, weer foto's laten maken, weer CT scan, en helaas, wat bleek, ze hadden de ook aanwezige hernia laten zitten bij de operatie omdat het verwijderen van de werveldaken genoeg ruimte zou geven voor de beklemde zenuwen. Helaas. In haar geval dus niet. Maar, een operatie was niet echt een optie. Pijnstilling, acupunctuur, homeopathie, pijnstilling, opbouwend trainen, rechtlijning bewegen, tijdje weer ok, toen ging het weer slechter.
Weer foto's. Ernstige spondylose van nek tot staartpuntje. Normaal niet zo erg, maar dit lijkt erg hard te groeien, en in zeldzame gevallen beklemmen ze uiteindelijk dan de zenuwen, was het oordeel.
Toen ze een keer cortico's kreeg voor huidproblemen liep ze als een zonnetje, het was bijna pijnlijk om te zien..(hoe het ook zijn kan)
Toen gehoord van de orthomanuele DA. Heengegaan en jeetje wat knapte ze op! Pijnstillers konden we afbouwen en ze heeft ze maanden niet nodig gehad. Helaas ging het weer fout, en goed. Ze kon niet meer voor of achteruit nadat ze een keer enthousiast gespeeld had met de honden van mijn moeder. Weer terug. Teveel pijn. Ook veel koorts, rare ademhaling, rare kwaaltjes. Misschien Spondylitis...wéér naar Universiteit, Ct scan etc. Geen spondylitis, maar te zien dat de zenuwen om de een of andere duistere reden verkleefd lijken aan de bekkebodem, en de spondylose is weer erg verergerd. Pijnstilling, ze kan gewoon nooit meer zonder pijnstilling, maar we zitten op de max, al heel lang.
Toen ging het op een andere manier fout. Ze werd depressief, wilde niet meer lopen, luisterde veel beter (ze is nogal eigenwijs, maar dat was er duidelijk helemaal vanaf), viel erg uit tegen andere honden, kon niet meer alleen zijn, raakte zomaar in paniek, werd s'nachts wakker, af en aan koorts, alsmaar hijgen,werd vergeetachtig of ongeinteresseerd, kortom: doffe ellende.
Terug naar Universiteit. Hersentumor? Dementie? Allerlei onderzoeken gehad. Oa een hersenMRI. geen afwijking. Klein hartruisje, kleine longafwijking, vergrote milt, maar geen diagnose. Pijn? Maar niet likely omdat ze met en zonder Metacam niet echt anders is
Toen gaf ik haar per ongeluk driedubbele dosis Metacam (s'avonds dubbele dosis, maar omdat ik normaal altijd s'ochtends geef, de volgende ochtend al weer). Toen knapte ze opeens op, een beetje.
Mijn conclusie...toch teveel pijn, maar Metacam werkt niet meer. Andere pijnstiller geprobeerd, en : wonder boven wonder: ze knapt op!
Ze is weer alert, wil weer lopen, is weer slim, etc etc, ik heb mn hondje terug. Maar helaas over de weken heen zie ik het effect van de pijnstillers langzaam afnemen.
Van de week ging het weer helemaal mis. Kan de oorzaak niet aangeven, maar ze stond altijd al slecht op haar rechterbeen (haar slechtste kant), maar nu vrijwel volledig niet meer, ze loopt opeens schommelend, en ze heeft pijn, heeel veel pijn, ik zie het aan haar koppie, de derde oogleden bijna de helft voor haar ogen. Depressiviteit terug, het lijkt een oud mannetje (het is een dame) dat zn hoofd bedroefd laat hangen. Alleen eten is leuk. De linkerkant daar steunt ze op, maar het is duidelijk dat ook dat niet van harte gaat. Als ze poept, zit ze helemaal scheef.
Ik heb haar gecheckt en merkte dat haar bekken helemaal scheef staat. Met spoed weer naar de DA. In eerste instantie wilde ze niet eens manipuleren, zoveel pijn had ze, maar toch gedaan en het lukte. Maar het gaat tever...ze heeft teveel pijn en de correcties blijven te kort werken/zitten. Nu gaan we een kuur prednison proberen als laatste redmiddel, maar eigenlijk lijkt de enige oplossing (of poging tot)....weer een operatie.
Maar ik weet het niet....Wanneer is het genoeg??
Mag ik het mijn hondje die eigenlijk altijd in pijn geleefd heeft nog aandoen? De universiteit zei dat ze niet kunnen zeggen of een operatie (het weghalen van de hernia) zal helpen. Misschien kan anders haar onderrug vastgezet worden. Maar zijn er dingen blijvend stuk? Kan ik haar de eindeloze 6 maanden revalidatie doen met het risico dat het niet eens geholpen heeft? Ze is van karakter zo vrolijk, en zo'n bikkel (dat schijnt nog steeds door de pijn heen), ze wil volgens mij wel graag leven, maar hebben we dan niet meer aan een paar maanden prednison opleving?
Bedankt voor het lezen van mijn lange verhaal.
Wanneer weet je of het genoeg is?
Madelief
Wanneer is het genoeg??
ja Madelief, dit is echt moeilijk.
Met onze Manou, een kruising labrador heb ik op een bepaald moment toen ze teveel pijn had en niets meer scheen te helpen, de knoop doorgehakt en haar laten inslapen. Het is nu bijna twee jaar geleden en ik denk nu nog dat het de juiste keuze was. Zij had geen plezier meer in het leven van het afzien.
Ik kan je alleen vertellen wat ik gekozen heb én dat het een pijnlijke beslissing was. Ik voelde me wel gesteund door overleg met de dierenarts die het als het haar hond was het al vroeger gedaan zou hebben.
Veel sterkte met je beslissing, elke beslissing zal pijnlijk zijn want ergens weet je dat welke behandeling je ook nog kiest, je hond toch nooit ten volle in het leven kan rennen.
Met onze Manou, een kruising labrador heb ik op een bepaald moment toen ze teveel pijn had en niets meer scheen te helpen, de knoop doorgehakt en haar laten inslapen. Het is nu bijna twee jaar geleden en ik denk nu nog dat het de juiste keuze was. Zij had geen plezier meer in het leven van het afzien.
Ik kan je alleen vertellen wat ik gekozen heb én dat het een pijnlijke beslissing was. Ik voelde me wel gesteund door overleg met de dierenarts die het als het haar hond was het al vroeger gedaan zou hebben.
Veel sterkte met je beslissing, elke beslissing zal pijnlijk zijn want ergens weet je dat welke behandeling je ook nog kiest, je hond toch nooit ten volle in het leven kan rennen.
- Jan Bollen
- Berichten: 7736
- Lid geworden op: 24 sep 2002 22:15
- Land: Belgie
- M/V: M
- Locatie: Lanaken
Jee, wat hebben jullie al veel meegemaakt. Echt een zwaar verhaal zeg Tsja, wat moet je doen? Ik vind altijd dat het voorrecht van dieren is dat er niet zo eindeloos lang over gedokterd wordt maar dat ze als het erg is gewoon mogen gaan. Maar als ik in jou schoenen stond dan zou ik niet zo snel zijn met zo'n beslissing. Wat ik zelf wel zou hebben is dat de operatie die je beschrijft, met vastzetten enzo, dat ze dat niet meer hoeft te ondergaan. In die zin is het genoeg lijkt mij maar het is jou keuze.
Ik zou nog eens overwegen of er nog iets te verzinnen is in alternatieve zin als je dat zou willen proberen. Er is heel veel, je kunt compleet failliet gaan als je dat wilt Sterkte!
Wijzig: je weet wel wanneer het genoeg is, dat merk je aan je dier! Het is genoeg als ze niet meer vecht. (deze opmerkingen zijn exclusief operatie hè? )
Ik zou nog eens overwegen of er nog iets te verzinnen is in alternatieve zin als je dat zou willen proberen. Er is heel veel, je kunt compleet failliet gaan als je dat wilt Sterkte!
Wijzig: je weet wel wanneer het genoeg is, dat merk je aan je dier! Het is genoeg als ze niet meer vecht. (deze opmerkingen zijn exclusief operatie hè? )
Dank jullie wel voor jullie reacties.
Er is inderdaad een hoop gebeurd, maar het zo'n heerlijk vrolijk ding (nu niet dan, maar meestal dan toch).
We hebben al heel veel geprobeerd in alternatieve zin, acupunctuur, homeopathie, lechterantenne (heb alleen niet veel effect gemerkt) die manuele therapie (fantastisch dus), zelfs Reiki! en trouwens, ze vindt reiki heerlijk, en ze knapt er qua energie en levenslust ook enorm van op. Ja, failliet raken....pff wat is dit een duur hondje!!!
Maar zoooooo lief en echt een maatje. (zonder de ruimhartige giften van mijn vader, die altijd roept dat mijn hond "hem geadopteerd heeft", en die we altijd opa noemen, haha, zou het allemaal niet gekund hebben).
Straks komt een vriend van me langs om haar nog eens reiki te geven. Eerst is ze dan onrustig en kontendraaiend, totdat hij de juiste plek heeft en dan wordt ze rustig, uitiendelijk valt ze in slaap, en dan opeens staat ze op en gaat water drinken. Daarna slaapt ze als een blok, of ze gaat opeens heel enthousiast op een bot liggen knagen...uuuuuren.
Als hij weg wil gaan na afloop loopt ze hem altijd achterna, omdat ze meer wil. dan draait ze haar kont (onderrug) tegen zijn hand, bijzonder he!
Ik denk dat ik inderdaad geen operatie meer ga aandoen aan haar. Het is mooi geweest. Maar ik hoop heel erg dat ze nog opknapt door de prednison, en we nog even hebben. Maar als ze niet opknapt...dan zal ik haar vrees ik moeten laten gaan...echt zo ontzettend moeilijk, ze heeft normaliter zoveel vechtlust, mijn eigenwijze donder.
Ik ben gelukkig weer wat rustiger..en moet gewoon even afwachten. Maar moeilijk is het wel, en wat zal ik haar ongelofelijk veel missen als de tijd daar is.
Helaas moeten nu eerst de pijnstillers uit haar bloed, dus moet ze vanavond en morgen zonder pijnstilling, voor we zaterdag kunnen beginne met de kuur. Arm dier.
Maar we gaan er het beste van maken. Hopelijk helpt het snel.
M
Er is inderdaad een hoop gebeurd, maar het zo'n heerlijk vrolijk ding (nu niet dan, maar meestal dan toch).
We hebben al heel veel geprobeerd in alternatieve zin, acupunctuur, homeopathie, lechterantenne (heb alleen niet veel effect gemerkt) die manuele therapie (fantastisch dus), zelfs Reiki! en trouwens, ze vindt reiki heerlijk, en ze knapt er qua energie en levenslust ook enorm van op. Ja, failliet raken....pff wat is dit een duur hondje!!!
Maar zoooooo lief en echt een maatje. (zonder de ruimhartige giften van mijn vader, die altijd roept dat mijn hond "hem geadopteerd heeft", en die we altijd opa noemen, haha, zou het allemaal niet gekund hebben).
Straks komt een vriend van me langs om haar nog eens reiki te geven. Eerst is ze dan onrustig en kontendraaiend, totdat hij de juiste plek heeft en dan wordt ze rustig, uitiendelijk valt ze in slaap, en dan opeens staat ze op en gaat water drinken. Daarna slaapt ze als een blok, of ze gaat opeens heel enthousiast op een bot liggen knagen...uuuuuren.
Als hij weg wil gaan na afloop loopt ze hem altijd achterna, omdat ze meer wil. dan draait ze haar kont (onderrug) tegen zijn hand, bijzonder he!
Ik denk dat ik inderdaad geen operatie meer ga aandoen aan haar. Het is mooi geweest. Maar ik hoop heel erg dat ze nog opknapt door de prednison, en we nog even hebben. Maar als ze niet opknapt...dan zal ik haar vrees ik moeten laten gaan...echt zo ontzettend moeilijk, ze heeft normaliter zoveel vechtlust, mijn eigenwijze donder.
Ik ben gelukkig weer wat rustiger..en moet gewoon even afwachten. Maar moeilijk is het wel, en wat zal ik haar ongelofelijk veel missen als de tijd daar is.
Helaas moeten nu eerst de pijnstillers uit haar bloed, dus moet ze vanavond en morgen zonder pijnstilling, voor we zaterdag kunnen beginne met de kuur. Arm dier.
Maar we gaan er het beste van maken. Hopelijk helpt het snel.
M
Madelief,
Wat een dilemma, moeilijk, hartverscheurend...
Volgens mij ben jij iemand die in de ogen van haar hond kan zien of het genoeg is. Doe dat met je hart open, laat haar blik tot je door dringen, voel of zij nog wil en zo niet help haar dan om zachtjes afscheid te nemen van het leven.
Eén van mijn hondjes heeft ook rug- en knieproblemen, kon ook niet zonder Metacam, maar natuurlijk niet vergelijkbaar met de problemen en pijn die jouw hond heeft. Ik heb iets homeopathisch gevonden, het werkt, ze doet het al maanden zonder Metacam. Een dier helpen is altijd zoeken en het is wel heel duidelijk dat jij constant 'zoekende' bent. Reiki is inderdaad iets prachtigs, ik ken ook iemand die het aan dieren geeft, was er ook eens getuige van.
Ik wens je veel moed en sterkte!!!
Wat een dilemma, moeilijk, hartverscheurend...
Volgens mij ben jij iemand die in de ogen van haar hond kan zien of het genoeg is. Doe dat met je hart open, laat haar blik tot je door dringen, voel of zij nog wil en zo niet help haar dan om zachtjes afscheid te nemen van het leven.
Eén van mijn hondjes heeft ook rug- en knieproblemen, kon ook niet zonder Metacam, maar natuurlijk niet vergelijkbaar met de problemen en pijn die jouw hond heeft. Ik heb iets homeopathisch gevonden, het werkt, ze doet het al maanden zonder Metacam. Een dier helpen is altijd zoeken en het is wel heel duidelijk dat jij constant 'zoekende' bent. Reiki is inderdaad iets prachtigs, ik ken ook iemand die het aan dieren geeft, was er ook eens getuige van.
Ik wens je veel moed en sterkte!!!
- Zweedse Kip
- Berichten: 4258
- Lid geworden op: 12 jun 2007 07:30
- Land: Zweden
- M/V: V
- Locatie: Östervåla
- Contacteer:
pfff jeetje arm dier...en ook arme jij.
Tja wie ben ik om te zeggen wat je moet doen....
Zodra onze honden teveel pijn krijgen die niet te verhelpen is, nemen wij de moeilijke beslissing en laten ze gaan.
Ik weet niet of je weet van onze Joe ?Er staat een stukje in het topic van Gonda over "Den Elvis"
Hier het mailtje dat ik mijn vienden heb gestuurd zodat je enig idee heb:
Hallo allemaal,
Ik wil jullie vertellen dat we gisteravond afscheid hebben moeten nemen van Joe , onze " Jootje mallootje"
Ook wij hebben de strijd niet kunnen winnen tegen die vervloekte ziekte.
Na de vernietigende uitslag, hebben we nog ruim 3 weken van elkaar kunnen genieten, zonder pijn.We hebben nog alles uit het/zijn leven gehaald.
Dinsdag ging hij slechter eten, gisteren was alle levenslust uit zijn ogen....dus hebben we hem een verder lijden bespaard en gisteravond is hij vredig ingeslapen. Vandaag gaan we hem een speciaal plekje geven in de tuin en de as van onze andere 4 honden zal worden bijgezet.
Rust zacht lieverd.Joe we zullen je missen , jouw hondenmaatjes wachten op je bij de regenboogbrug.
Theo en Monique
Voor mij was de grens de pijn en vooral de levenslust die uit zijn ogen was...Ik kon aan hem zien dat ook hij het genoeg vond. Hij stopte radicaal met eten, door de pijn.Hij zonderde zich af die dag van ons ( en de honden)De flatcoats staan bekend om honden die heel hard zijn voor zichzelf.
Joe had dus een tumor rond zijn kniegewricht.
Ik wens je echt alle sterkte toe met je beslissing
groetjes,
Tja wie ben ik om te zeggen wat je moet doen....
Zodra onze honden teveel pijn krijgen die niet te verhelpen is, nemen wij de moeilijke beslissing en laten ze gaan.
Ik weet niet of je weet van onze Joe ?Er staat een stukje in het topic van Gonda over "Den Elvis"
Hier het mailtje dat ik mijn vienden heb gestuurd zodat je enig idee heb:
Hallo allemaal,
Ik wil jullie vertellen dat we gisteravond afscheid hebben moeten nemen van Joe , onze " Jootje mallootje"
Ook wij hebben de strijd niet kunnen winnen tegen die vervloekte ziekte.
Na de vernietigende uitslag, hebben we nog ruim 3 weken van elkaar kunnen genieten, zonder pijn.We hebben nog alles uit het/zijn leven gehaald.
Dinsdag ging hij slechter eten, gisteren was alle levenslust uit zijn ogen....dus hebben we hem een verder lijden bespaard en gisteravond is hij vredig ingeslapen. Vandaag gaan we hem een speciaal plekje geven in de tuin en de as van onze andere 4 honden zal worden bijgezet.
Rust zacht lieverd.Joe we zullen je missen , jouw hondenmaatjes wachten op je bij de regenboogbrug.
Theo en Monique
Voor mij was de grens de pijn en vooral de levenslust die uit zijn ogen was...Ik kon aan hem zien dat ook hij het genoeg vond. Hij stopte radicaal met eten, door de pijn.Hij zonderde zich af die dag van ons ( en de honden)De flatcoats staan bekend om honden die heel hard zijn voor zichzelf.
Joe had dus een tumor rond zijn kniegewricht.
Ik wens je echt alle sterkte toe met je beslissing
groetjes,
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 36 gasten