Mijn cavia's en hun verhaal : deel 2

[MIC]

Pacco 31 januari 2012

Pacco heb ik moeten laten inslapen.
Pacco was de broer van Tirza en Gorky geboren op 4 december 2005, de reuze gezonde cavia's de reuze goedzakken ... wat hadden ze toch alle 3 fijne karakters, net als hun mams Pastis. Pacco deed het onverwachts goed na het verlies van zijn hokgenoten Casper en broer Gorky, bij de eerste voet op de trap riep hij voor heel de zaal en dicht bij de verdeelbron stond hij klaar op achtste poten te snuffelen... hij was echt een gezonde beer ook in zjn kopje.
Na ons verlof eind juni vorig jaar had ik een klein knobbeltje ontdekt in zijn teelbal, toen Krista er naar keek was ze verbaasd want ze kende het niet, het was een verstropte klier. Eventueel kon ze het opzoeken voor ingreep moest het dikker en vooral lastig worden ... maar helaas voelde ze al een 2de knobbeltje in de anaalzak en dat kon ze niet opereren. De klier werd groter, onsierlijk maar niet levensbedreigend, we hebben het zo gelaten niet enkel door zijn respectable leeftijd van 5,5 jaar maar ook door het verdict van de 2de knobbel die niet te opereren was.
Toen Tirza ingeslapen werd eind december wou ik een week later Pacco naast Snow huisvesten en daar viel ons voor het eerst de 2de knobbel op, doordat Pacco opgewonden zijn kont over de grond wreef. (snel retour dus) het was inwendig gegroeid en gebleven maar toch al best aanwezig. Balen dat besef, wanneer je net een cavia heb laten inslapen en beseft dat de volgende snel zal volgen... De tumor groeide snel, de diagnose was duidelijk maar de tijdstip van afscheid bepalen mijn dieren zelf, niet ik, Pacco was vol leven en levenslust en ik verwachtte dat Pacco op een gegeven moment zijn levenslust zou verliezen door lichamelijk probleem en onvermogen te keutelen of te urineren door blokkade... dat controleerde ik natuurlijk wel. Maar Pacco at, liep, whiepte en keutelde gezond verder.
De dag om dringend in te grijpen was er plots, Pacco had zijn tumor bewerkt ... en zonder in detail treden: dat was geen fraai zicht.
Met 6j en 2 maanden een vrolijke kerel van 1270 gr hou ik hem graag vrolijk in gedachte, tot het laatste moment heeft hij zijn buikje vol gegeten.
Lieve Pacco het ga je goed verder, ren maar gauw naar je maatjes Casper en Gorky.
Hier is het stil zonder jouw begroeting, niemand whiept wanneer ik de trap op loop en dat is zeer vreemd voor mij.

Pacco (de middelst) met zijn vrienden Gorky en Casper

[bolliebollien]

Sterkte x

[elderman9]

Heel veel sterkte.

[Lies]

Weer eentje weg, een pijnlijk verlies.

Mic, jij moet wel veel doorstaan met die broze diertjes.
Veel sterkte met gemis van Pacco en vooral ook sterkte bij het nemen van de eerste traptree..

Liefs,

Lies

[MIC]

Nog geen idee of hun zwijgen een vorm van respect is of een gezamelijke stille protest maar die stilte is voor mijn oren gewoon onnatuurlijk en ik vind het VRESELIJK doods... ze blijven allemaal in hun huis en zeggen niets. Dit heb ik nog nooit meegemaakt ... een ding is zeker ze blijven me verbazen.

[MIC]

Ik mis nog steeds mijn oudjes, de grote "enthousiate" bende van vroeger die me zo vrolijk kon verwelkomen. Al krijg ik nu wel een klein beetje respons van deze trauma cavia's eens ze horen dat ik de groenten klaar maak maar er komt toch weinig tumult in de zaal van: "wij eerst, mams !" ... waarom je druk maken als de buikjes goed rond zijn en de servies steeds copieus en op tijd en stond komt.

We hebben nog maar één oudje: ons probleemkind Snow
Snow is 6j sinds december en heeft de laatste tijd wat last van een plakpoep, iets wat ik trouwens bij Tirza (met artrose) ook had op het laatst.
Snow is altijd een gevoelige meid geweest: haar darmen snel van streek, zeker wanneer er medicatie bij te pas kwam en sommige medicatie zoals Baytril of carprofen verdraagd ze al helemaal niet, dus ik belast ze zo min mogelijk bij problemen.
Ongeacht haar leeftijd en problemen die ze had (vertering, blaasstenen en vooral de problemen eierstokcyste waardoor ze 'veilig' alleen ging leven) is Snow erin geslaagd om terug haar gewicht te bekomen van 1100 gr en blijft ze nog steeds als oudje op haar gewicht... alhoewel ze zo kieskeurig is geworden qua voeding.
Veel beweging zit er niet meer in bij de oudjes: van het slaaphuisje gaan we naar de voerbak die ze stiekem steeds dichter bij het nachthuisje verplaatst (en ik stiekem dan met reden: bewegen, terug in de andere richting verplaats)

De reden waarom konijnen en cavia's hun blinde darm keutels herbenutten is om "alle voedingstoffen" uit vezelrijk eten op te nemen ... maar wat zijn deze voedingsstoffen bekomen ze hier nu uit
Eens konijnen te veel groen of te veel korrel krijgen heb je die plakpoep omdat ze de blinde darm keutels niet meer gaan benutten. Snow eet echt niet te veel meer, noch van het een noch van het ander, zelfs het hooi ... voor madame nog uitsluitend kuidenhooi !!
Ik denk dat oudjes gewoon 'te stram' worden om hun keutelsnack deftig te benutten en doordat ze alleen leeft, ook geen keutelsnack van andere cavia's kan benutten (hetgeen cavia's wel doen wanneer ze ziek zijn, dan lopen ze de andere achterna om goede keutels te bemachtigen)

Ik vraag me af of ze vanaf een bepaalde leeftijd, of zeker in dit geval, nood hebben aan een supplement voedingstoffen die ze normaal uit die blindedarm keutels halen !? Een kuurtje probiotica af en toe en met regelmaat zou uiteraard een goed idee zijn, gezonde darmen = gezonde dieren.
NB; Mijn cavia's krijgen wel dagelijks Vit B, het stukje krulkool of een bloempje broccoli hoort er bij en is steeds met dank aanvaardt.

[MIC]

Snow 25 september 2012

Terecht mag ik ze mijn Oma'tje noemen, Snow was geboren 26/12/2005 en stilletjes kwamen we dichter bij die 7 jaar. Het is mijn oudste cavia tot hiertoe, de laatste der Mohikanen uit die groep. Snow was een uk van de 5-ling van Amy die ik zelf had moeten grootbrengen, je ziet … zo zwak zijn ze daarom nog niet. Wel was ze de kleine rebel van het hok, met een groot hart dat wel: eens iemand ziek zag je het aan zuster Snow, ze waakte … maar van cavia etiket had ik ze niets kunnen meegeven en met haar brutale houding liep ze wel eens tegen de lamp (of eerder gezegd tegen hun sproeisysteem en kreeg ze een klap) maar Snow ergerde er zich niet aan, ze ging gewoon door, zo was wie ze was … die kleine ronde meid van 1100gr waar geen gram meer aan kwam noch een gram er af.

Tot 2 jaar geleden, toen heeft ze het flink voor de kiezen gehad, ze had tegelijkertijd haar probleem eierstokcyste, van blaasgruis al steentjes en door haar chronisch darmprobleem was er zelf geen ingreep mogelijk. Snow was toen flink beroerd en viel fel af, de hoge dosis spasmoglucinol deed wonderen ze plaste toen haar stenen uit (zagen we op volgende RX) maar de carprofen maakte haar heel ziek en dat viel me niet gelijk op … tegen dat ik ze opgaf en stopte met de medicatie om ze te laten inslapen werd Milan net die dag geboren en geraakte ik niet vrij om naar de DA te gaan. ’s Avonds zag ik ze terug eten en vervolgens opknappen … ze kwam terug aan tot 1000 gr, hoe bijzonder zei Krista: van zo ver heen tot bijna een wondertje. Ons engeltje in haar wit kleedje.

Toen we haar 2de aanval op Tirza zagen en ons handen moesten baren, begreep ik hoe mijn oogappel Amy het leven zo angstig had verloren… het was Snow, de engel die de duivel in zich had. Zeer verdrietig voor Amy en Tirza die flink toegetakeld was maar ook voor Snow die zelf niets begreep maar vanaf toen alleen moest gaan leven. Al zijn ze als 5 jarige nog weinig actief, het was toch wenen zeker na de dood van Tirza, haar buur. De nieuwe cavia’s kende ze niet maar toch was er interactie, zo bleek het maar weer vorige week toen ik haar 3 buren bezorgd aan het raampje zag hangen van Snow.

Snow had sinds dit voorjaar een tumor ontwikkelt in haar onderbuik…tja, het kan blijkbaar niet zonder hier.
Ingrepen doen we niet meer op die leeftijd, het is de aandoening constateren en hun nog de tijd gunnen die ze krijgen. Ongeacht dat Snow een zeer kieskeurige etertje was geworden, eerder kruidenhooi dan groen, moest ik ze ook regelmatig proper maken, maar voor zulk oudje bleef ze mooi stand houden en toch steeds netjes op haar gewicht …tot vorige week. Snow zat wel continu op het hooi maar de hooiberg verminderde amper de groenten ook niet meer, buiten dat fel begeerde stukje spinazie. Toen ik Snow optilde plakte ze vol platte mest, zelf met 2x/dag proper maken had ze last, ik dacht dat de tumor haar stilaan parten speelde en de goede functie van blaas en darmen begon te belemmeren …en toen zag ik een mastitis. Dat is zeer pijnlijk en dat verklaarde haar 40gr/dag gewichtsverlies ongeacht wat bijvoeding. Snow ging in een badje en genood van haar verzorging en haar theemuts met continu warme snuggle Ze wachtte braaf op het optillen, de bijvoeding en medicatie en ging nadien nog wat eten. De AB en pijnstiller sloeg blijkbaar aan, haar gewicht werd niet enkel stabiel aan 800gr zaterdag, ze kwam zelf terug aan.

Vanmiddag trof ik ze helaas aan in een bloedbad, via de tepel lekte het bloed er uit, de tumor was geknapt. We hebben Snow stilletjes laten inslapen.
Kleine meid je was heel dapper en ik zal weer even moeten wennen je niet meer te kunnen verzorgen. Slaapzacht Snow.

[marjolijn1957]

Dappere Snow, rust nu maar uit.

Slaap zacht
je zal slapen
voor altijd in de wind
in je slaap meegenomen worden
op de wervels van de wind

je zal rust hebben
voor het eerst
je zal lekker slapen
zonder nachtmerries of pijn

je was ziek
je zou gaan
nu of later
liever pijn gespaard

slaap lekker
rust uit
voor je volgende leven
leef dan vol uit


Ik heb je verhaal weer in een adem uitgelezen Michele. Sterkte meis. Weer een kameraadje minder

[Lies]

Wat erg, weer een lieveling verloren. Sterkte Mic!

[monique]

Sterkte MIC wat een gemis weer.
Vind de foto erg aandoenlijk....